Het land van stille waters
Tom Vermijlen is communicatieverantwoordelijke bij het Agentschap voor Natuur en Bos. In dit blogberichtje vertelt hij kort over hoe het was om vroeger langs de Schelde te wonen en hoe die rivier de laatste decennia is veranderd.
De Schelde een tijdje geleden…
Als je me vraagt om over natuur te schrijven dan denk ik meteen aan de Schelde. Opgegroeid in het idyllische Weert, was die rivier nooit veraf. Toegegeven, mijn eerste herinneringen aan de Schelde zijn weinig rooskleurig. Er hangt letterlijk een geurtje aan, een doordringende stank van rotte eieren. Net of iemand er een gigantische stinkbom in heeft gekatapulteerd.
Toen mijn lerares chemie vroeg om een proefstaaltje van een vervuilde waterloop mee te brengen, lag de oplossing voor de hand. De Schelde bevatte zowat alle chemische elementen van de tabel van Mendelejev. Het enige leven dat je erin kon bespeuren, was een verdwaalde paling die zo snel mogelijk aan de overkant trachtte te geraken.
Ook mijn ouders hebben tijdens hun kinderjaren de Schelde gekend als een open riool waarin je naar believen je afval kon deponeren. Kapotte ijskasten en fietsen, versleten zetels, oud speelgoed… Alles belandde in de slikken en schorren. Ook voor lozingen door industrie, landbouw en gezinnen was de Schelde the place to be. Als kind tuurde ik vaak met mijn neus dichtgeknepen over het wateroppervlak terwijl ik me afvroeg hoe we met zijn allen zoveel konden vervuilen. Waarmee zijn we in godsnaam bezig, dacht ik dan.
De Schelde nu!
Gelukkig is het tij stilaan aan het keren. De laatste twintig jaar kent de Schelde langzaam maar zeker een gedaantewisseling. Je kan er terug heel wat leven in bespeuren en de Scheldebewoners zijn terug fier op hun rivier. Ik neem je binnenkort graag mee naar enkele leuke plekjes uit mijn streek, het ‘land van stille waters’.
- Ga zelf op ontdekking in mooie natuurgebieden langs de Schelde, in de buurt van het idyllische Weert:
Agentschap voor Natuur en Bos werkt ook mee aan:
