Duivelskuil

Het natuurgebied dankt zijn naam aan de oude kleiput die tegen de Klampovenstraat ligt: de Duivelskuil. Hier stond vroeger een klampoven, waar ze bakstenen in maakten. Laagjes voorgevormde bakstenen wisselden af met laagjes steenkool. Volgens een lokale legende zou op de bodem van de kleiput een gouden horloge liggen, in werkelijkheid vind je er enkel oude (mislukte) klampstenen.

De Duivelskuil heeft de voorbije jaren een aardige facelift gekregen.  Zo zijn er nieuwe vennen gegraven, werden voormalige landbouwgronden (met voedselrijke bodems) afgegraven zodat zich hier terug natte en droge heide kan ontwikkelen en werd een jong berkenbos terug omgevormd naar heide. 

In de heide groeien bijzondere planten met poëtische namen, zoals kleine zonnedauw (een vleesetend plantje), moeraswolfsklauw (een primitieve sporenplant) en duivelsnaaigaren (die op jonge struikheide parasiteert). De vennen zijn bijzonder rijk aan libellen, waaronder karakteristieke soorten als venwitsnuitlibel, koraaljuffer en  zuidelijke glazenmaker. 's Zomers komt de boomvalk er hier wel eens eentje wegplukken. In het voorjaar hoor je hier, vooral op zwoele avonden, het massale gekwaak van de poelkikker. Die wordt ook wel kleine groene kikker genoemd, en komt enkel voor bij zure en voedselarme waterpartijen.

Om verstoring van broedvogels te voorkomen én omdat honden en grazers geen dikke vrienden zijn, moeten de honden steeds aangelijnd zijn! In de Gemeenteheide vind je een hondenzone waar je trouwe vriend even van de lijn kan.