Grote variatie

In park Schaveys vind je een vallei en een gevarieerd bos. Typische voorjaarsbloeiers kleuren het broekbos, zoals dotterbloem, sleutelbloem en pinksterbloem. In het bosgedeelte van het park trekken statige beuken de aandacht. Heesters en fruit, zoals trosbes, braambes, framboos en mispel, groeien in het jongere bos.
 

Visonderzoek

De bronnen in het gebied staan garant voor een veelzijdig waterleven. In het laagst gelegen punt van het park ligt het onderzoekscentrum van het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek (INBO). Dat centrum onderzoekt onder andere de teelt van ecologisch kwetsbare en waardevolle vissoorten, zoals kwabaal, serpeling, kroeskarper en beekforel.
 

Hof te Schavei

Park Schaveys is een oud cultuurlandschap, duizend jaar geleden geschapen en sindsdien gekneed door mensenhanden. Het dankt zijn naam aan de hoeve Hof te Schavei. Schavei is een vernederlandsing van het Romaanse scavée, dat zowel groeve als holle weg kan betekenen.

Hof te Schavei dateert van omstreeks 1100. Het is waarschijnlijk gebouwd door boeren die als echte kolonisten stukken bos rooiden. De vruchtbaarste grond brachten ze onder de ploeg. In het bos lieten ze hun vee grazen en de (natte) weiden leverden hooi als wintervoer voor hun dieren. Met de verkoop van brand- en bouwhout vulden ze hun inkomen aan.

Pas tegen het einde van de vijftiende eeuw dook de naam van Hof te Schavei in documenten op. In 1482 verkocht de machtige Anderlechtse familie Van Aa hoeve en grond aan Hendrik Van Witthem, de heer van Beersel. De hoeve zou eeuwenlang eigendom van zijn familie blijven.
 

Waan je 500 jaar terug

Wie vandaag door het park wandelt, kan zich moeiteloos het leven voorstellen zoals het zich 500 jaar geleden rond Hof te Schavei afspeelde. Een weelderig tapijt van gras en kruiden wachtte in de diepte op de zeisen van de hooimakers. Hoger op de helling groeiden fruitbomen. In het bos graasden koeien tussen de bomen. Varkens wroetten er naar wortels en knollen in afwachting van eikels en beukennootjes.

In het moeras waar nauwelijks iets nuttigs groeide, hielden dammen en dijken water vast om vijvers het jaar rond geschikt te maken voor de viskweek. Die viskweek vond plaats al dan niet onder toezicht van de abdij van Zevenbronnen die de vijvers een tijdlang exploiteerde.