Fauna en flora

In het parkbos floreren daslook, Italiaanse aronskelk en Spaanse boshyacint. In het verleden werden ze meer dan waarschijnlijk ingeplant – samen met tulpenboom, zwarte noot, populier, zwarte den, witte esdoorn, moerascipres en valse acacia. De inheemse bomen die je hier vindt, zijn zwarte els, gewone es en zomereik.

In de vijver komt vrij veel grof hoornblad voor en langs de oever riet. Tijdens een onderzoek werden twaalf vissoorten gevangen: brasem, blankvoorn, karper, Europese meerval, paling, pos, snoek, bittervoorn, rietvoorn, vetje en zeelt. De omvang van het visbestand is geschat op 369,4 kg per hectare en 15.227 stuks per hectare. De aanwezige visbiomassa bestaat voor een groot deel uit blankvoorn. Andere soorten met een relatief groot aandeel in de biomassa zijn zeelt en snoek. Natuur en Bos wil de soorten die gebonden zijn aan het ‘blankvoorn-snoek’-watertype, zoals snoek, rietvoorn en zeelt, bevorderen door te voorzien in een geschikte vegetatierijke biotoop. Beschermde vissoorten, zoals vetje en bittervoorn, zijn er ook aanwezig. Die soorten mogen niet bevist worden.
Waterhoen, blauwe reiger, meerkoet, fuut, aalscholver en wilde eend zijn vaste klanten op de vijver.

De aanwezige bunker is afgesloten en ingericht voor de overwinterende vleermuizen: de watervleermuis, grootoorvleermuis, franjestaart en baardvleermuis maken er alvast gebruik van.
 

Welkom

Zes hengelsteigers geven vissers (met visverlof) een unieke gelegenheid om te vissen. Kinderen mogen ravotten in het speelbos en wandelaars kunnen op de dijk rond de vijver wandelen. Honden moeten aan de leiband en we vragen je je afval weer mee te nemen zodat iedereen kan genieten van dit bos.
 

Geschiedenis

Bij het huidige bos maakt het kanaal een bocht. In 1912 wilde men die bocht rechttrekken. Vlak ten zuiden van kasteel Norenburg werd een nieuwe sleuf gegraven. De uitgegraven grond werd gebruikt voor de aanleg van de spoorbedding. Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, werden alle graafmachines opgeëist door de Duitsers. Na 1918 is het graafwerk nooit meer voortgezet. De plas werd uiteindelijk een visvijver van ongeveer 1,4 hectare met een diepte van iets meer dan 2,5 meter. De omliggende gronden waren aanvankelijk bedoeld voor de tuinbouw, maar kort na 1920 werden ze bebost.